Voorgeschiedenis
Na 15 jaar een aantal solofuntrips met paddo's verdiepte ik me vorig jaar wat meer in het onderwerp Psychedelica, en zag de docu's Descending the mountains en Fantastic Fungi. Gezegend met een vriendin die er meer ervaring mee heeft en de ervaring met triptherapie.nl (die ik 'toevalligerwijs' al had gebookmarkt), besloot ik (met haar) weer de sprong in het nog diepere te wagen.
Voorbereiding
Ik vond fijn hoe in de weken en dagen voor de truffelsessie ik (online) informatie en adviezen ontving om mezelf zo goed mogelijk voor te bereiden. Ik voelde sowieso al stevig vertrouwen, mede door mijn eigen nieuwsgierigheid en intuïtie die zei: het is oké. Misschien een beetje spannend, maar geen spoortje angst.
Na aankomst in de loft een uur geland en ontspannen en voorbespreken van verwachtingen en doelen. Toen was het tijd voor het innemen van de eerste kop truffelthee. Het smaakte lekker, aangelengd met een of ander sapje. Gelukkig maar, want ik vind de smaak van paddo's en truffels wel erg aards.
De tripervaring
Na 20-30 minuten praten merkte ik echt wel de effecten van de truffels. Oké, no way back. Het gesprek had kop noch staart en het enige wat ik wilde was me overgeven aan mijn eigen vermoeidheid en aan de ervaring. Dus lekker liggen op een matras. Binnen een half uur zette Marcel nog een kop truffel thee neer en mocht ik zelf bepalen of ik die innam. Tuurlijk, hoppa! Tijdens de 6 uur durende trip wist ik dat heel veel aan het dansen en bewegen was. Niet op twee benen, daar vertrouwde mezelf niet toe door de wankele benen en 'onscherpte' van mijn zintuigen en geest. Bijna elk beeld, idee, gedachte en gevoel leek vertolkt te moeten worden in beweging. Van: 'oh, mijn god, kijk dan toch! We gaan getuigenis zijn van zo iets moois en groots. Daar kunnen wij met ons verstand niet bij', tot: goddamnit, ik was toen en in het hier en nu echt wel een magische danser van kwaliteit, à la Nureyev of de verpersoonlijking van Nataraj'. Ik zou in dit leven veel meer met dans en beweging kunnen gaan doen, dat kom ik brengen! Maar er was ook de pijn van eeuwenlange onderdrukking van vrouwen en de vrouwelijke energie, pijn van vrouwen in mijn moeders lijn. Het gevoel van hun pijn is onze pijn, haar pijn is mijn pijn. En toch dat kunnen scheiden, van: ja, zij moeten hun eigen pijn leren te integreren en maar ik moet mijn eigen pijn onder ogen zien. Wat is mijn deel daarin? Daar kon ik dit keer niet helemaal in duiken. Deels wel, maar de energie van de truffels lag toch vooral op het speelse en het prachtige, visuele. 'Kom kijken, aanschouwen, genieten en dansen. Ja die pijn is er ook, maar dat is voor later, of daar hoef jij je sowieso geen zorgen om te maken', leek de boodschap. Net als dat de terugkeer van het vrouwelijke aanstaande is. En dat de huidige 'ellende' die we nu meemaken niets is vergeleken met de 'verlichting' die we tegemoet gaan.
Na de trip
Na het weer langzaam landen, bereidde Marcel een eenvoudige, maar overheerlijke salade. We wisselden wat ervaringen uit en hij nam na 2 uur afscheid. Ik kon moeilijk in slaap komen, voelde pijn in mijn maag en hoofd, maar heb toch 7 uur diep kunnen slapen. De volgende dag kon ik gewoon weer met vouwfiets en trein veilig thuis komen. En appte Marcel hoe het met me ging en kon ik hem nog wat vragen stellen over de trip. En heb ik me meteen ingeschreven voor een volgende sessie 🙂