Ik ben momenteel herstellende van een depressieve episode, de zwaarste tot nu toe. De eerste weken nadat de man met de hamer kwam in juni 2018 voelde het alsof ik leefde met een compleet geheugenverlies en verstandelijke beperking. De grootste armoede was vergeten dat er van mij gehouden wordt, en het gevoel dat ik als een golf ben die geen onderdeel is van de zee. Ben een heel stuk hersteld, maak in stappen in therapie, heb wat nieuwe goede gewoontes (wandelen, slapen etc.). Ik heb een verantwoordelijke baan waar ik re-integreer en vrijwilligerswerk wat ik voor nu geparkeerd heb, omdat het helaas cognitief te snel voor me gaat, en wanneer mijn hoofd overbelast raakt komt de somberheid. Dus ik probeer het rustig aan te doen, goed voor mezelf te zorgen ook als ik daar de motivatie niet voor heb.
Waarom triptherapie? Ik merk dat therapie de weg vrij maakt om me beter te voelen, maar dat het een van de voor mij meest fundamentele drijfveren, het liefhebben van het leven, maar mondjesmaat raakt. Voordat de huidige episode startte was ik naarstig opzoek naar zingeving in het leven, maar ik heb gemerkt dat zingeving geen troost biedt toen bij mij de liefde voor het leven wegsijpelde. Ik hoop dat ik met psolocibine iets los kan maken wat niet makkelijk losgemaakt wordt met praat therapie.