Na bijna drie jaar van zware depressie, gecombineerd met comorbiditeiten zoals OCD, waarbij therapieën niet de gewenste verbetering brachten, besloot ik een stap te zetten die volledig buiten mijn comfortzone lag: een sessie met psilocybine (medium dosis). Als iemand met weinig ervaring met alcohol of drugs, was deze keuze enorm spannend. Maar de behoefte aan verandering en het gevoel vast te zitten, gaven me de moed om het toch te proberen.
Voorbereiding met Janneke
Janneke was mijn eerste contactpunt en een enorme steun in de aanloop naar de sessie. Haar warme en empathische benadering stelde me gerust. Ze luisterde zonder oordeel, gaf praktische adviezen en hielp me vertrouwen te vinden in mezelf en in het proces. De dagen voor de sessie waren gevuld met angst. Het ergste was mijn angst voor de angst zelf. Ik vreesde dat al mijn angsten mijn voorbereiding teniet zouden doen en ik in een horrortrip zou belanden.
De sessie met Ronald
Op de dag van de sessie voelde ik spanning en twijfel, maar Ronalds rustige en kalme aanwezigheid zorgde ervoor dat ik me veilig genoeg voelde om de ervaring aan te gaan. Hij had de thee al klaargemaakt en zorgde ervoor dat ik deze in een rustige sfeer kon drinken. Toen de effecten van de psilocybine begonnen, voelde ik aanvankelijk een enorme golf van angst. Ik wilde mijn koptelefoon en oogmasker afdoen. Mijn eerste gedachte: "Dit wordt een horrortrip." Ik voelde dat al mijn negatieve energie als een last op mijn borst drukte en eruit moest.
Ronald was er precies op het juiste moment. Hij hielp me de angst te omarmen en sprak me op empathische wijze moed in. Toen kwam het moment dat mijn onderbewustzijn me voor de keuze stelde: de trip volledig aangaan of blijven strijden. Dankzij Ronalds steun kon ik de moed verzamelen om de ervaring volledig te omarmen, met het vertrouwen dat ik zou zien en voelen wat ik nodig had om beter te worden.
Wat ik toen meemaakte, was voor mij een grote verrassing. In plaats van verdriet, ellende en angsten in de ogen te kijken, leek mijn onderbewustzijn mij vooral te wijzen op mijn mooie en vooral krachtige kanten. Ja, de depressie had me het gevoel gegeven gevangen te zitten en mijn kracht te verliezen, maar in dit moment werd ik me bewust van de mooie eigenschappen die ik altijd al had. Soms zijn de energieën die ik heb tegenstrijdig, maar toch kreeg ik een diep vertrouwen erin dat mijn kracht in de samenwerking tussen de twee zat.
Alles wat ik over mijn trip zou schrijven doet de ervaring tekort. Daarom focus ik mij hier op een voor mij bijzonder tekenend moment: een intens wit licht dat uit mijn borstkas leek te stralen en door mijn hele lichaam verspreidde in de vorm van een gevoel van fysieke lichtheid. Het voelde alsof ik zweefde in een harmonieuze, zachte energie en een kijkje kreeg in mijn ziel. Het was alsof ik even mocht zien wie ik werkelijk ben, los van alle lagen van zelfkritiek en negativiteit die ik door de depressie heb opgebouwd. Dit licht voelde puur en onschuldig, een bevestiging dat er iets essentieels in mij is dat niet door mijn ziekte is aangetast. Mijn ziel, mijn kern, is intact, zelfs na alles wat ik heb doorgemaakt. Dit moment gaf me niet alleen hoop, maar ook een gevoel van vrede dat ik al jaren niet meer had ervaren.
Ook bijzonder was dat mijn bewustzijn probeerde al mijn alledaagse problemen mee te nemen naar de trip – alsof het nu het moment was om alles te verwerken. Op een gegeven moment lukte het mij, door verschillende visuele symbolen, om mezelf los te maken van deze knagende problemen en het label ‘depressief’. Ik realiseerde me dat 1) die trivialiteiten eigenlijk niet zo belangrijk zijn, en 2) dat er ergens een laag in mijn bewustzijn was die in staat was afstand te nemen van alle ‘labeltjes’ en issues. Dit besef koester ik. De angst voor het nare label en alle verhalen die eraan gekoppeld zijn, had ervoor gezorgd dat ik de aandoening te veel kracht heb gegeven. Het leek alsof mijn onderbewustzijn mij wilde vertellen dat ik ‘in het echt’ veel minder beperkt was door mijn klachten dan dat ik vaak zelf dacht. En al kwamen er ‘reminders’ van mijn problemen en klachten, werd ik op verschillende manieren in de trip eraan herinnerd dat ze me niets aan konden.
De impact en integratie
Deze inzichten blijven met me meereizen. Alles wat ik zag was zo betekenisvol dat ik een triprapport heb geschreven om het elke dag na te lezen. Het was alsof ik een spiegel in mijn ziel kreeg, en voor iemand die het vertrouwen in zichzelf allang had verloren, was dat zeer belangrijk. Het integratieproces is nog volop gaande. Het besef dat mijn kern intact is, geeft me houvast, maar het blijft een uitdaging om dat gevoel in mijn dagelijks leven vast te houden. Oude patronen zoals perfectionisme en zelfkritiek zijn hardnekkig, maar ik merk dat ik er nu meer afstand van kan nemen.
Ronald was er ook in de dagen erna. Ik kon hem altijd appen of bellen. Tijdens onze integratiesessie benadrukte hij het belang van tijd en ruimte om de ervaring te verwerken, en dat is precies waar ik nu mee bezig ben. Het is een langzaam proces, maar ik voel dat er beweging is gekomen.
Tot slot
Ik ben Ronald oneindig dankbaar voor zijn empathische begeleiding en steun. Je merkt dat hij weet wat hij doet en de mens voorop stelt. Voor iedereen die worstelt met zichzelf en twijfelt of bang is: deze ervaring kan je helpen om jezelf op een nieuwe manier te zien en ruimte te maken voor verandering. Het is intens en confronterend, maar ook hoopvol. Ik zou altijd nog eens terugkomen bij Ronald.
