Kan Buspirone samen met MDMA?

Waarvoor wordt buspiron voorgeschreven?

Buspiron wordt vooral ingezet bij gegeneraliseerde angststoornis (GAS) en soms als aanvullende behandeling bij depressie. Het is géén benzodiazepine en geeft dus niet dezelfde sedatie, afhankelijkheid of ontwenningsverschijnselen. Het werkt langzamer in (effect vaak pas na 2–4 weken) en is vooral nuttig bij chronische angst.

Kan het samen met MDMA?

Buspiron en MDMA grijpen allebei in op het serotoninesysteem, maar op een andere manier. Buspiron werkt als partiële 5-HT1A-agonist (angstremmend, stabiliserend) terwijl MDMA zorgt voor een explosieve serotonine-afgifte. Dat geeft een paar belangrijke gevolgen:

1. Effect op de ervaring
   Buspiron kan de euforie en empathie van MDMA afvlakken, omdat de 5-HT1A-receptoren al deels bezet zijn. Sommige gebruikers merken hierdoor een minder intense “roll”, terwijl anderen juist aangeven dat het prettiger en stabieler werd omdat angst en onrust gedempt werden. Het kan dus de scherpe randjes eraf halen – positief voor sommigen, vlakker voor anderen.

2. Risico op serotoninesyndroom
   Omdat beide middelen serotonine beïnvloeden, bestaat er een theoretisch risico op serotoninesyndroom (symptomen: verwardheid, zweten, hoge hartslag, spierstijfheid). Dit risico is kleiner dan bij gevaarlijke combinaties zoals MAO-remmers + MDMA, maar voorzichtigheid blijft belangrijk.

3. Hart en bloeddruk
   MDMA verhoogt hartslag en bloeddruk sterk. Buspiron lijkt dit effect eerder wat te dempen dan te verergeren. In onderzoeken met vergelijkbare stimulanten (zoals methamfetamine) bleek buspiron de bloeddrukstijging af te vlakken. Toch blijft MDMA zelf belastend voor het hart, dus de gebruikelijke harm-reduction blijft nodig (hydratie, rustmomenten, niet oververhitten).

4. Halfwaardetijd en wash-out
   Buspiron heeft een korte halfwaardetijd van 2–3 uur (actieve metaboliet ± 6 uur). Na 5 x de halfwaardetijd is een stof grotendeels uit het lichaam verdwenen. Voor buspiron betekent dat:

• ca. 15 uur voor de stof zelf
• ca. 30 uur voor de metaboliet
• Therapeutisch wordt vaak 1-3 dagen stoppen aangeraden voor een MDMA-sessie, zodat de receptoren zich herstellen en de ervaring niet afgevlakt raakt.

Conclusie

De combinatie buspiron + MDMA is niet bekend als acuut levensgevaarlijk, maar:

1. Er is een licht verhoogd risico op serotonerge overstimulatie, zeker bij hoge doseringen.

2. De beleving van MDMA wordt vaak vlak of afgezwakt, al kan dit bij angstgevoelige personen juist prettig zijn.

3. Voor een therapeutische MDMA-sessie wordt doorgaans aangeraden buspiron enkele dagen van tevoren te staken (in overleg met je arts).

Inleiding

Buspiron is een geneesmiddel tegen angst (anxiolyticum) en werkt als een partiële agonist van de 5-HT1A serotonine-receptor. MDMA (ecstasy) is een amfetamine-derivaat met sterk entactogeen en stimulerend effect: het zorgt voor massale vrijzetting van serotonine, noradrenaline en dopamine en stimuleert ook direct verschillende serotoninereceptoren (zoals 5-HT1A en 5-HT2A). Gezien beide middelen inwerken op het serotoninesysteem, is het belangrijk te onderzoeken hoe ze samen reageren. Hieronder bespreken we de farmacologische interacties, het risico op serotoninesyndroom, de cardiovasculaire effecten, de psychische gevolgen (stemmingsveranderingen, angst, euforie) en mogelijke neurotoxiciteit van de combinatie buspiron + MDMA. We baseren ons zowel op wetenschappelijke literatuur als op gebruikerservaringen.

Farmacologische interacties

Buspiron en MDMA grijpen beide aan op serotonine, maar op verschillende manieren. Buspiron bindt aan 5-HT1A-receptoren als partiële agonist, wat betekent dat het die receptoren gedeeltelijk activeert maar ook blokkeert voor volle activatie door endogene serotonine. MDMA daarentegen verhoogt acuut de serotoninespiegel door de heropnamepompen om te keren en serotonine uit neuronale vesikels te laten vrijkomen. Het netto gevolg is dat MDMA zorgt voor een explosieve serotonine-afgifte, terwijl buspiron de postsynaptische effecten van serotonine moduleert. In aanwezigheid van buspiron zou MDMA dus minder vrij spel kunnen hebben op de 5-HT-receptoren, omdat buspiron deze al bezet houdt. Dit fenomeen – competitieve inhibitie – kan leiden tot dempen van bepaalde MDMA-effecten. In richtlijnen voor psychedelische therapie wordt daarom aangeraden buspiron enkele dagen van tevoren te staken om verlies van effect te voorkomen.

Daarnaast heeft buspiron lichte dopaminerge en adrenerge effecten (het werkt bijvoorbeeld ook als zwakke D2-antagonist), wat theoretisch de stimulerende dopamine-component van MDMA enigszins zou kunnen afzwakken. Farmacokinetisch gezien is er weinig aanwijzing dat buspiron de afbraak van MDMA beïnvloedt – buspiron wordt voornamelijk via CYP3A4 gemetaboliseerd, terwijl MDMA hoofdzakelijk via CYP2D6 verloopt. Samengevat: buspiron en MDMA interageren vooral farmacodynamisch via het serotoninesysteem, waarbij buspiron als 5-HT1A-agonist de respons op MDMA deels kan veranderen.

Risico op serotoninesyndroom

Een belangrijk zorgpunt bij het combineren van serotonerge middelen is het serotoninesyndroom. Dit is een potentieel levensbedreigende toestand van excessieve serotonine-activiteit (met symptomen als verwardheid, onrust, koorts, zweten, stijve spieren, tremor en hoge hartslag). MDMA op zichzelf kan bij hoge dosis het serotoninesyndroom uitlokken, doordat het postsynaptische 5-HT-receptoren overstimuleert. Buspiron op zichzelf geeft zelden serotoninesyndroom, maar in combinatie met andere serotonerge middelen moet wel voorzichtigheid betracht worden.

Volgens een interactierapport kan het gelijktijdig gebruik van buspiron met amfetamine-achtige drugs de kans op serotoninesyndroom verhogen, zeker omdat MDMA een krachtige serotonine-afgever is. In een wetenschappelijke review van psychedelica wordt buspiron ook genoemd als een middel dat – samen met andere psychofarmaca – mogelijk het risico op serotoninesyndroom vergroot als het met MDMA gecombineerd wordt. Toch is buspiron geen heropnameremmer of MAO-remmer, waardoor het mechanisme verschilt van combinaties die bekend staan als zeer gevaarlijk. Ter vergelijking: MAO-remmers + MDMA zijn streng gecontra-indiceerd vanwege dodelijke serotoninesyndroomgevallen. Buspiron verhoogt de serotoninespiegel niet actief, maar versterkt wel direct de postsynaptische prikkeling. Theoretisch zou dit het risico op serotoninesyndroom iets kunnen verhogen, zij het niet zo dramatisch als bij MAO-remmers.

Conclusie voorzorg: Als men buspiron en MDMA combineert, is alertheid geboden op symptomen van serotoninesyndroom. Begin eventueel met lage doses, en stop onmiddellijk bij tekenen van serotoninesyndroom (verwardheid, hyperthermie, spiertrekkingen, etc.). Hoewel er (voor zover bekend) geen gedocumenteerde casus is van ernstig serotoninesyndroom door specifiek buspiron+MDMA, raadt men op basis van het werkingsprincipe voorzichtigheid en monitoring aan. Vanuit volledige voorzichtigheid kan afbouwen en stoppen van het gerbuik van buspiron een aanbevolen optie zijn!

Cardiovasculaire effecten

MDMA staat bekend om zijn sterke cardiovasculaire effecten. Een gebruikelijke dosis (100-125 mg) MDMA kan de hartslag met ~30 slagen per minuut verhogen en de bloeddruk aanzienlijk doen stijgen. Dit komt door de afgifte van noradrenaline en adrenaline en directe stimulatie van adrenerge receptoren, resulterend in versnelde hartslag (tachycardie), hogere bloeddruk en vasoconstrictie. Dit effect draagt bij aan risico’s als hartritmestoornissen, hypertensieve crises of zelfs hartinfarct bij gevoelige personen.

Buspiron daarentegen heeft vrij milde effecten op het cardiovasculaire stelsel. Het kan incidenteel duizeligheid of lichte bloeddrukdaling veroorzaken (door een kalmerend effect op het centraal zenuwstelsel en mogelijk wat vaatverwijding). Interessant is dat buspiron sommige stimulerende effecten van amfetaminen kan dempen. In een klinische studie met methamfetamine werd gevonden dat buspiron (30 mg acuut) de bloeddrukstijging door methamfetamine merkbaar verminderde en ook de hartslagverhoging afvlakte. Met andere woorden: buspiron attenueerde de cardiovasculaire stress van de stimulant in dat onderzoek, en de combinatie werd als veilig en goed verdraagbaar omschreven.

Hoewel MDMA niet exact hetzelfde is als methamfetamine, zijn er voldoende overeenkomsten als stimulant. Het is plausibel dat buspiron bij MDMA iets van de hartslag- en bloeddrukpiek kan temperen. Dit zou in theorie gunstig kunnen zijn om extreme cardiovasculaire belasting te voorkomen. Echter, hieraan kleven ook mogelijke nadelen: buspiron’s kalmerende effect zou bijvoorbeeld kunnen leiden tot orthostatische hypotensie (bloeddrukval bij opstaan), wat – gecombineerd met uitdroging of uitputting door het dansen op MDMA – kan bijdragen aan duizeligheid of flauwvallen.

Al met al lijkt buspiron geen verergering te geven van de cardiovasculaire risico’s van MDMA; mogelijk vermindert het deze juist enigszins. Er is geen melding in de literatuur dat de combinatie tot bijzondere hartrisico’s leidt buiten wat MDMA zelf al doet. Desondanks blijft algemene voorzichtigheid geboden: oververhitting en uitdroging tegengaan, en extra alertheid bij mensen met een hartkwaal. Buspiron zal een hoge MDMA-dosis niet volledig “ontgiften” op hartgebied, maar kan de bloeddruk- en hartslagpieken beperken – iets wat door onderzoekers als positief werd gezien in het kader van veiligheid.

Psychische gevolgen (stemming, angst, euforie)

MDMA’s mentale effecten zijn uniek: intense euforie, gevoelens van verbondenheid en empathie, verhoogde prikkelbaarheid van zintuigen, maar ook mogelijke onrust of angst tijdens de opkomst en stemmingsdaling in de dagen erna. MDMA wordt een “entactogen/empathogeen” genoemd vanwege het bevorderen van openheid en positieve stemming. Buspiron heeft op zichzelf geen psychedelische of euforische werking – het is bedoeld om overmatige angst te dempen en werkt subtiel kalmerend over langere termijn. Hoe beïnvloedt buspiron deze psychische effecten van MDMA?

1. Euforie en empathie: Veel aanwijzingen suggereren dat buspiron de piek-euforie van MDMA kan afzwakken. Omdat buspiron de 5-HT1A-receptoren al deels bezet en activeert, kan de extra serotonine door MDMA minder “nieuw” effect sorteren op die receptoren. Deze receptoren spelen juist een rol bij de afgifte van hormonen zoals oxytocine die empathie en geluksgevoelens vergroten. Een informatieve bron raadt zelfs aan om buspiron vijf dagen voor gebruik te stoppen om verlies van het psychedelische effect te voorkomen. Buspiron wordt hier gezien als een trip-killer: een stof die de intensiteit van trips of MDMA-ervaringen dempt door competitief op serotonine-receptoren te zitten.

Toch blijken de praktijkervaringen uiteen te lopen. Sommige gebruikers merken nauwelijks verschil of zelfs een positief effect. Zo rapporteerde een gebruiker die 10 mg buspiron tweemaal daags gebruikte, dat buspiron weinig invloed had op de MDMA-high – hij beleefde nog steeds een “geweldige roll” – en dat het middel de negatieve nasleep leek te verzachten. Een andere gebruiker (niet dagelijks op buspiron) nam 5 mg buspiron vlak vóór een XTC-pil en omschreef de ervaring als “zeer prettig” vergeleken met eerder, en nam bovendien de volgende dag nog eens 5 mg waardoor de comedown juist heel aangenaam verliep. Dit wijst erop dat buspiron bij sommigen de MDMA-euforie niet beduidend vermindert en wellicht de beleving stabieler of comfortabeler maakt (minder ruw “op en neer” in stemming). Een mogelijke verklaring is dat buspiron acute angst en onrust onderdrukt, waardoor iemand meer van de euforie kan genieten in plaats van zich zorgen te maken. Het hierboven genoemde onderzoek met methamfetamine vond tot verrassing van de onderzoekers óók dat buspiron de subjectieve high zelfs versterkte in plaats van verzwakte – al betrof dit een lage buspirondosering; hogere doses of chronisch gebruik zouden anders kunnen uitpakken.

2. Angst en stemming: Buspiron is ontwikkeld als angstremmer en stemmingsstabilisator bij chronische angst. In tegenstelling tot benzodiazepinen werkt buspiron niet direct sederend of spierverslappend, maar na verloop van tijd zorgt het voor minder chronische angstgevoelens. Tijdens een MDMA-trip kan buspiron dus twee kanten op werken: enerzijds zou het de kans op paniek of angst tijdens de come-up kunnen verkleinen, anderzijds mist buspiron de acute krachtige anxiolyse van bijvoorbeeld diazepam. Sommige gebruikers met aanleg voor angst vinden MDMA al angstonderdrukkend op zichzelf; anderen kunnen juist wat nerveus worden bij het opkomen. Buspiron kan hier een buffer bieden, zij het mild. Er zijn geen meldingen dat buspiron de kans op acute angst of paranoia onder MDMA vergroot – het is eerder neutraal of licht kalmerend. Echter, één forumgebruiker beschreef dat hij na meerdere dagen XTC-gebruik een matige angstaanval kreeg, ondanks het gebruik van buspiron. Dit lijkt echter te maken te hebben met overmatig MDMA-gebruik en piekeren over toxiciteit, meer dan met buspiron zelf. Over het algemeen geldt dat buspiron geen hallucinaties of extra psychische prikkels geeft; het zal de MDMA-trip eerder vlakker en rationeler maken, wat sommigen als positief (minder chaos), anderen als negatief (minder magie) kunnen ervaren.

3. Stemmingsveranderingen na gebruik: Een bekend verschijnsel na MDMA is de daling in stemming één tot enkele dagen na gebruik (de “dinsdagdip” of serotonine-dip). Dit komt door tijdelijke uitputting van serotoninevoorraden. Buspiron zou hierop een effect kunnen hebben. Gebruikerservaringen suggereren dat het herstel van de stemming iets verbeterd kan zijn door buspiron. Zoals eerder genoemd merkte iemand op dat bij inname van buspiron de dag na MDMA de prettige gevoelsspanning van de vorige avond af en toe terugkwam in korte “flitsen”, en dat de echte somberheid pas later inzette dan normaal. Buspiron zou dus de afterglow kunnen verlengen en het neerslachtige gevoel uitstellen of verlichten. Een hypothese is dat buspiron de serotonine-receptoren blijft stimuleren op een gematigde manier, zelfs als de serotoninelevels laag zijn, waardoor de hersenen niet in een abrupt tekort schieten. Daarnaast helpt buspiron tegen angst, wat ook de negatieve ervaring van de dip kan verminderen (minder piekeren, minder paniek dat er “iets mis is” na XTC). Kortom, buspiron zou de naloop emotioneel stabieler kunnen maken. Uiteraard is dit anekdotisch; individuele verschillen spelen een rol en geen garantie dat iedereen dit zo ervaart.

Samenvatting psychische interactie: Buspiron verandert de MDMA-ervaring, subtiel tot merkbaar. Over het algemeen dempt buspiron enigszins de piek van euforie en de psychedelische intensiteit, maar het kan ook angstklachten verminderen en de stemming na gebruik stabiliseren. Of buspiron als versterkend of verzwakkend wordt gezien, hangt dus af van de invalshoek: het kan de rauwheid uit de trip halen (minder extreme pieken en dalen). Uit gebruikersverslagen blijkt in elk geval geen dramatische potentiëring of gevaarlijke dysforie. Men voelt zich nog steeds “MDMA-high”, zij het mogelijk iets gematigder en rustiger.

Neurotoxiciteit

MDMA-gebruik kan neurotoxisch zijn voor serotonine-netwerken bij hoge doses of frequent gebruik. In diermodellen en ook bij mensen is aangetoond dat MDMA langdurige afname van serotonine-transporters en zenuwuiteinden kan veroorzaken, vooral wanneer hyperthermie (oververhitting) optreedt. Dit komt door oxidatieve stress en uitputting van serotonine – een proces dat dagen tot weken na gebruik resulteert in beschadiging van serotonine-nerveinden (zogenaamde serotonergische neurotoxiciteit). De vraag is of buspiron deze neurotoxiciteit beïnvloedt.

Aangezien buspiron de acute serotoninepiek van MDMA niet versterkt (eerder licht matigt) en bovendien geen extra hyperthermie veroorzaakt, is het onwaarschijnlijk dat buspiron de MDMA-neurotoxiciteit vergroot. Integendeel, men zou kunnen speculeren dat door buspiron’s 5-HT1A-agonisme sommige beschermende feedbackmechanismen eerder aangrijpen – bijvoorbeeld: 5-HT1A-autoreceptoren in de hersenstam remmen serotonine-afgifte wanneer gestimuleerd, wat extreme serotonineoverdracht beperkt. Als buspiron deze receptoren activeert, zou het in theorie de uitputting iets kunnen verminderen. Tevens is bekend dat hyperthermie een grote rol speelt bij neurotoxiciteit; buspiron heeft een mild koelend/kalmerend effect en kan eventuele MDMA-geïnduceerde temperatuurstijging iets drukken, wat neuroprotectief kan zijn.

Er is echter geen direct wetenschappelijk onderzoek dat aantoont dat buspiron neurobescherming biedt tegen MDMA-schade. Ook zijn er geen aanwijzingen dat buspiron het juist erger maakt. Een aan MDMA verwante stof, meta-chloorfenylpiperazine (mCPP), is ook een 5-HT1A-agonist en staat erom bekend MDMA’s neurotoxiciteit niet te vergroten – dit geeft indirect vertrouwen dat buspiron evenmin een boosdoener is. Belangrijk blijft de dosering en frequentie: buspiron gaat een te hoge dosis MDMA of te vaak gebruiken niet “ongevaarlijk” maken. De beste preventie van neurotoxiciteit blijft matiging van MDMA-gebruik zelf. Een expert-opmerking hierover luidt treffend: MDMA-geïnduceerde neurotoxiciteit is makkelijk te vermijden met gematigde doses, voldoende tijd tussen gebruik en het vermijden van gevaarlijke combinaties. Buspiron is geen bekende gevaarlijke combinatie in dit opzicht; het wordt niet genoemd in de literatuur als factor die MDMA’s schadelijkheid verhoogt.

Conclusie

Is het veilig om buspiron te combineren met MDMA? Er is geen eenvoudig ja/nee-antwoord, maar over het algemeen wijzen de bevindingen op relatieve veiligheid met de nodige voorzorg. Enkele belangrijke punten uit dit onderzoek:

1. Serotonerge interactie: Buspiron en MDMA werken allebei op serotonine. Buspiron bezet 5-HT1A-receptoren en kan daardoor het effect van MDMA deels afremmen. Dit is geen gevaarlijke blokkade zoals bij een MAO-remmer, maar het verandert wel de ervaring.

2. Serotoninesyndroom: De combinatie kan theoretisch serotoninesyndroom uitlokken bij hoge doses, hoewel buspiron niet bekendstaat als frequente trigger. Caution is advised: let op symptomen en combineer liever lage tot matige doses als men het toch doet. Vermijd deze mix als je al andere serotonerge medicatie gebruikt.

3. Effect op de MDMA-ervaring: Buspiron verzacht mogelijk de piek-euforie en hallucinogene kanten van MDMA, maar vermindert ook angst. Sommige gebruikers vinden dat de roll “normaler” of minder intens wordt, terwijl anderen melden dat de high nog steeds sterk en prettig was en dat ze minder last van de dip hadden door buspiron. Individuele reacties variëren dus. Over het algemeen dempt buspiron het MDMA-effect enigszins, zonder het volledig teniet te doen.

4. Cardiovasculair en fysiek: Buspiron lijkt geen extra belasting voor hart en bloedvaten te geven naast MDMA; het kan de hartslag- en bloeddrukstijging door MDMA zelfs wat temperen. Dit zou de fysieke risico’s iets kunnen verlagen, al blijft MDMA zelf natuurlijk belastend voor het lichaam (verhoogde hartslag, uitdroging, hyperthermie). Blijf dus basale harm-reduction volgen (hydrateren, niet oververhitten).

5. Neurotoxiciteit: Er is geen aanwijzing dat buspiron MDMA’s neurotoxiciteit verergert. Door mogelijke demping van serotoninepieken en lichaamstemperatuur zou buspiron in theorie zelfs licht beschermend kunnen zijn, maar dit is niet afdoende onderzocht. De beste bescherming blijft verantwoord MDMA-gebruik.

Tot slot, buspiron is geen recreatieve drug en is doorgaans bedoeld voor dagelijks gebruik tegen angst. Als je buspiron van je arts voorgeschreven krijgt, raadpleeg dan die arts alvorens te experimenteren met MDMA. Stop buspiron niet abrupt zonder medisch advies. Sommige bronnen raden aan buspiron een aantal dagen te pauzeren voor je MDMA neemt om de ervaring optimaal te houden, maar doe dit enkel in overleg en met begrip van de gevolgen (terugkeer van angstklachten, etc.).

Conclusie in één zin: De combinatie buspiron + MDMA is niet bekend als acuut levensgevaarlijk, maar potentieel riskant vanwege serotonerge overstimulatie, en buspiron zal het MDMA-effect waarschijnlijk afvlakken en enigszins wijzigen – meestal door euforie te matigen en angst te verminderen – terwijl het fysieke risico niet significant toeneemt (en mogelijk iets daalt); gebruikerservaringen bevestigen dit beeld, maar voorzichtigheid en matiging blijven geboden

Bronnen: Wetenschappelijke artikelen, voorlichtingsmateriaal en gebruikersfora zijn geraadpleegd voor dit rapport. Enkele belangrijke referenties zijn onder andere een systematische review naar interacties tussen psychofarmaca en MDMA, een harm-reduction richtlijn van de Oregon Health Authority, alsook ervaringsverslagen van Drugs-Forum gebruikers. Deze uiteenlopende bronnen geven samen een consistent beeld van de hierboven beschreven effecten en risico’s.

Buspiron en MDMA grijpen allebei in op het serotoninesysteem, maar op een andere manier. Buspiron werkt als partiële 5-HT1A-agonist (angstremmend, stabiliserend) terwijl MDMA zorgt voor een explosieve serotonine-afgifte. Dat geeft een paar belangrijke gevolgen:

1. Effect op de ervaring
   Buspiron kan de euforie en empathie van MDMA afvlakken, omdat de 5-HT1A-receptoren al deels bezet zijn. Sommige gebruikers merken hierdoor een minder intense “roll”, terwijl anderen juist aangeven dat het prettiger en stabieler werd omdat angst en onrust gedempt werden. Het kan dus de scherpe randjes eraf halen – positief voor sommigen, vlakker voor anderen.

2. Risico op serotoninesyndroom
   Omdat beide middelen serotonine beïnvloeden, bestaat er een theoretisch risico op serotoninesyndroom (symptomen: verwardheid, zweten, hoge hartslag, spierstijfheid). Dit risico is kleiner dan bij gevaarlijke combinaties zoals MAO-remmers + MDMA, maar voorzichtigheid blijft belangrijk.

3. Hart en bloeddruk
   MDMA verhoogt hartslag en bloeddruk sterk. Buspiron lijkt dit effect eerder wat te dempen dan te verergeren. In onderzoeken met vergelijkbare stimulanten (zoals methamfetamine) bleek buspiron de bloeddrukstijging af te vlakken. Toch blijft MDMA zelf belastend voor het hart, dus de gebruikelijke harm-reduction blijft nodig (hydratie, rustmomenten, niet oververhitten).

4. Halfwaardetijd en wash-out
   Buspiron heeft een korte halfwaardetijd van 2–3 uur (actieve metaboliet ± 6 uur). Na 5 x de halfwaardetijd is een stof grotendeels uit het lichaam verdwenen. Voor buspiron betekent dat:

• ca. 15 uur voor de stof zelf
• ca. 30 uur voor de metaboliet
• Therapeutisch wordt vaak 1-3 dagen stoppen aangeraden voor een MDMA-sessie, zodat de receptoren zich herstellen en de ervaring niet afgevlakt raakt.

Conclusie

De combinatie buspiron + MDMA is niet bekend als acuut levensgevaarlijk, maar:

1. Er is een licht verhoogd risico op serotonerge overstimulatie, zeker bij hoge doseringen.

2. De beleving van MDMA wordt vaak vlak of afgezwakt, al kan dit bij angstgevoelige personen juist prettig zijn.

3. Voor een therapeutische MDMA-sessie wordt doorgaans aangeraden buspiron enkele dagen van tevoren te staken (in overleg met je arts).