Stiekem hoopte ik natuurlijk weer op de Quick Fix, the red Pill (letterlijk). Eindelijk verlost worden van alle duisternis/ellende in mijzelf. En dat door een pilletje te pakken en even 6 uur te strijden. Gestreden heb ik in ieder geval, ben niet geheeld, maar heb wel veel geleerd over mijzelf.
Sessie 1 met Ronald
Spannend, maar voelde al snel goed met Ronald op de dag van ontmoeten. Ervoor ook fijn kennis gemaakt en van alle informatie voorzien. "Drugs" zijn niet helemaal nieuw voor me, dus ik had een bepaalde verwachting. Even liefde voelen en helen was dan ook de verwachting. Het begon bij mij al vrij snel na inname, 20 minuutjes ongeveer. Het begon met angst en door goede begeleiding van Ronald kwam ik langzaam waar ik zijn moest. De innerlijke criticus stopte er uiteindelijk mee en toen kwam extreme boosheid. Boosheid waarvan ik niet eens wist dat ik het in me had of bestond. Het was voornamelijk somatisch Verwijderde link Het leek wel of mijn lichaam eindelijk de ruimte en veiligheid had om te voelen wat er al zolang in zat opgesloten. Als ik mijzelf "nuchter" had gezien was ik echt geschrokken. Ik kan het niet beter omschrijven als een wild dier. Toch voelde dit op het moment als dat wat moest gebeuren. Ik heb begrepen dat dit wel uitzonderlijk is, dat somatische/lichamelijke dus. Normaalgesproken werkt het iets "liever".
De momenten van woede wisselde zich af met momenten met mijn innerlijke kind. Het voelde echt als een reis, dit voelde speciaal en heerlijk. De dagen na de sessie voelde ik ook constant drang om weer in contact te gaan, dit kon via rustige muziek. Ik schrok wel van de status van dit deel in mij. Ook hier duurde het volgens mij al 2 uur om überhaupt in contact te komen. Het ging van helemaal kapot en volledig gedissocieerd naar in ieder geval samen zijn. Er was nog niet sprake van veel contact, maar het begin was gemaakt en dit voelde dus top. Stiekem hoopte ik ook hier weer dat ik nu eindelijk geheeld zou zijn, toch denk ik dat ik hiervoor nog terug moet. Het begin is gemaakt...
Ik moet zeggen dat ik na sessie 1 een aantal weken heb moeten bijkomen. Het was echt topsport, zowel fysiek als emotioneel. Vooral de boosheid was heel extreem en toch wel beangstigend, zeker toen het veilige gevoel van de MDMA uitwerkte. Je maakt je dan toch zorgen en probeert het te controleren.
Al met al een interessante sessie. Totaal onverwacht, maar heel bijzonder. Echt een reis waarbij ik in contact ben gekomen, met delen, heel ver weggestopt. Als ik dit schrijf, krijg ik er in ieder geval weer zin in 😝. Ik moet zeggen dat ik nu achteraf (3 maanden later) pas inzie wat ik allemaal heb meegemaakt. Na de sessie was ik heel erg zoekende en nam de angst voor de boosheid en het "wilde dier" over.
Sessie 2 met Janneke
De reden dat ik voor Janneke heb gekozen voor een tweede sessie, was dat het zo veilig voelde tijdens de intake en ze me ook na de eerste sessie goed heeft bij gestaan. Ik voelde dat ik dat met haar moest doen. Benieuwd ook wat een vrouwelijke dynamiek zou veranderen of toevoegen.
Stiekem hoopte ik ook deze sessie weer op heling. Ik had bepaalde verwachting na sessie 1.
De sessie begon in ieder geval met verdriet en veel liefde naar mijn moeder en "beelden" van haar van vroeger. Ik voelde me super happy en dacht, eindelijk. Het leek wel alsof er een bepaalde boosheid in mij dit nog niet kon toelaten, deze was naar mijn moeder gericht. De boosheid nam dan ook weer over, het wilde dier was terug, dit heeft vrijwel de gehele sessie geduurd. Zijn ook nog wat andere stukken langs gekomen, maar helaas geen innerlijk kind. Hoopte stiekem weer hier dat ik mocht afmaken wat in sessie 1 begonnen was. Ik kan me deze sessie op de een of andere manier minder goed voor de geest halen als eerste sessie. De sessie vloog voorbij en erna wist ik niet echt wat ik ermee moest. Ben nog steeds een beetje zoekende, maar heb ook hier weer antwoorden/duidelijkheden gekregen.
Janneke liet me in ieder geval volledig veilig voelen. Ze deed er ook alles aan om me te helpen. Mijn grootste probleem is ontstaan door een extreem toxische relatie met moeder. Wellicht dat het nu anders ging omdat de begeleider een vrouw is. Ik stond ook veel meer in contact met Janneke dan met Ronald. Bij Ronald was het meer een innerlijke reis die ik alleen bewandelde en voor mijn gevoel was het met Janneke meer samen strijden. Het gevoel dat er toch nog goede mensen bestaan (vrouwen dus) en in het niet alleen kan of hoef te doen. Klinkt toch wel heel waardevol nu ik dit zo schrijf.
De sessie was minder baanbrekend dan sessie 1, voor mijn gevoel. Ik kwam minder in mijn reis op de een of andere manier. Toch geloof ik dat MDMA of andere psychedelics je geven wat je op dat moment nodig hebt. Blijkbaar had ik hiermee te dealen op dat moment.
Hoe nu?
Geen quick fix, wel mooie stappen en een bijzondere reis. Ik merk wel dat ik veel makkelijker bij mijn gevoel kom, zonder te dissociëren of dicht te klappen. Ik heb nog therapie en hij merkt ook echt een verschil na de MDMA sessies. Ik ben er nog niet, maar komt steeds iets dichterbij.
Ik had de reis in ieder geval voor geen goud willen missen. Wel wacht ik nog even met een volgende sessie, omdat ik toe ben aan wat rust. Het is niet niks, althans in mijn geval was het niet niks. Geen idee hoe het bij anderen uitpakt.
Triptherapie biedt in ieder geval een perfecte begeleiding. Thanks hiervoor en tot over een paar weken.