Truffel ceremonie of psilocybine therapie?
Bij triptherapie zetten we individuele truffel ceremonies in als psilocybine therapie. Het heeft veel met elkaar te maken. Het grootste verschil tussen therapie onder invloed van psilocybine houdende truffels en alleen een truffel ceremonie is de persoonlijke voorbereiding en dat de truffel ceremonie in het begin lijkt op gesprekstherapie. Het doel van de klant speelt een grote rol bij de aanpak.
Het doel van klant Stijn
Met goedkeuring van Stijn mogen we zonder achternaam zijn informatie delen. Na de reservering van een psiloflora ceremonie op de locatie Psychedelic Loft in Schiedam vroeg ik aan Stijn wat zijn doel was.
Ik wil het doen als spiritualiteit: zelfontwikkeling.
Uit dit antwoord maakte ik op dat het hoofddoel niet per definitie therapie was en had ik de suggestie gegeven om te onderzoeken wat spiritualiteit voor betekenis had. Ik had gevraagd of Samadhi bij zijn denkbeeld past.
Bedankt voor de film link, het eerste deel heb ik net al met veel interesse bekeken!
De dag van de ceremonie
Op de dag van de ceremonie hebben we voordat we begonnen eerst een goed gesprek gehad over onder andere spiritualiteit, realiteit en perceptie gehad. Nadat Stijn klaar was voor de inname van de psychedelica (psiloflora) zijn we in gesprek gebleven totdat de effecten van de psilocybine gingen pieken. Hierna is er een lange tijd van introspectie ontstaan. Tijdens het landen zijn we weer in gesprek gegaan over de ervaringen en over het alles willen begrijpen van de mens.
Toch therapie?
Hoewel de insteek vooral spiritueel en beleven leek zal je straks verder lezen dat deze sessie eigenlijk voor en groter gedeelte therapeutisch heeft gewerkt. Dit gebeurt vaker en maakt een truffel ceremonie vaak nog meer waardevol.
Na de ceremonie
De dagen na de ceremonie hebben we mailcontact gehad over de uitwerking van van de sessie en dit zijn de mooi verwoorde antwoorden.
Vraag: Hoe was je slaap en wat heb je kunnen opschrijven over de sessie?
Ik heb wel goed geslapen, niet veel (maar een uur of vier), maar het was wel voldoende en het was fijn om in het ochtendgloren van Schiedam te vertrekken.
Ik heb nog niets genoteerd, maar wilde dat hierbij doen 🙂
Dus in het begin waren er de typische hallucinaties, het begin van de trip! Toen ik daarna op de bank ging liggen met de ogen dicht werd het heel heftig, mentaal en emotioneel heel diep (zwaar) en ook fysisch. Mijn lichaam had vaak kleine schokjes, ik had het soms ook heel warm en moest veel zweten, en had veel pijn in mijn buik (kotsneigingen) en mijn hart. Ook mentaal en emotioneel was het een hevige rollercoaster. Maar daartussen waren ook momenten van inzichten en aanvaarding van een hele hoop dingen. Dus alhoewel tijdens de ervaring het overweldigende gevoel was dat ik niet kon loslaten, bleek er naderhand toch enorm veel te zijn losgelaten 🙂
De gesprekken naderhand met jou waren ook heel verhelderend, ik heb veel geleerd en illusies achtergelaten.
Direct nadat je weg was moest ik even mijn weg wat zoeken. Maar na een halfuurtje ging het en vond ik mijn rust en tevredenheid (serotonine, aaah). Om in te slapen duurde wel heel lang, maar achteraf bleek dat ik eigenlijk niet veel slaap nodig had.
Nu voel ik mij meer gevestigd in mijzelf, rustig en kalm met meer zelfaanvaarding. Wat mij betreft mission accomplished!
Dus jij ook heel erg bedankt voor de begeleiding van de ceremonie. Ik ga er zeker over vertellen aan een paar vrienden. Misschien komt er nog wel een vervolg. Misschien ook niet. Ik weet het niet, maar waarschijnlijk staat het wel ergens geschreven wat het wordt 😉
De dag na vorig bericht kwam er een vervolgreactie:
Ik herinnerde me nog meer details en heb die hieronder beschreven. Het geeft toch belangrijke nuances en andere accenten.
Deze ochtend werd ik ook weer lekker vroeg wakker. Ik voel mijn lichaam, geest en emoties dieper aan en alles voelt relaxter. Ik ben vandaag dus zo mogelijk nog meer tevreden met het resultaat!
De nieuwe versie van het verhaal:
Toen ik op de bank ging liggen met de ogen dicht, gingen de hallucinaties die ik eerst op het uitwendige visuele niveau zag, nu door op het inwendige niveau. Ik zag allerlei vormen en kleuren die vaak op een heel snel tempo veranderden en soms heel traag bewogen of verdwenen. Er waren dus niet echt de klassieke gedachten meer, ik was niet meer aan zinnen en woorden aan het denken, maar enkel een enorm onbeschrijfelijk visueel schouwspel aan het gadeslaan. Op een gegeven moment vroeg je aan me of ik begreep wat er allemaal gebeurde, waarop ik zei van niet. Daar was ik ook niet mee bezig: ik was het gewoon allemaal aan het beschouwen, zoals een toeschouwer in het theater. Dat was best leuk, maar ook heel intens. De muziek speelde hier ook een rol in. Op een gegeven moment werd de muziek heel abstract (tenminste, dat denk ik toch) en werden het bijna enkel wat tonen, pulsaties, trillingen. Dat zette zich ook voort op het visuele niveau: een keer – en ik denk dat de muziek toen ook even gestopt was – waren er geen visuele prikkels en keek ik precies gewoon in een zwarte leegte. Toen de pulsaties van de muziek begonnen kwamen er ook visuele sensaties, bijvoorbeeld als lego-blokjes die door de ruimte bewogen. Hier was er dus wel een gevoel dat hetgeen ik hoorde heel sterk in overeenstemming was met hetgeen ik zag, auditieve en visuele prikkels vloeiden in elkaar over.
Op een gegeven moment begon mijn lichaam heel sterk te reageren. Het voelde alsof er een sterke zuivering gebeurde, alsof mijn lichaam een hele hoop stress eruit wilde gooien. Ik voelde hoe heel veel vermoeidheid werd uitgedreven en soms ging mijn lichaam een beetje schokken alsof de spanningen in mijn spieren eruit werden geduwd. Ik zweette ook heel erg, precies alsof ik in een zweethut zat. Maar dat voelde ook aan alsof er toxines werden uitgezweet. Ik voelde ook heel veel pijn in mijn maag en had vaak braakneigingen. (Ik had de laatste tijd ook veel last van mijn maag, met zure oprispingen. Dus nu was er waarschijnlijk gewoon veel aan het uitzuiveren.) En enorm veel pijn in mijn hart, soms was het zo erg dat ik vreesde dat ik een hartaanval zou krijgen en zou sterven. Daarbij dacht ikj dat dat wel enorm lullig zou zijn voor Marcel dus ik hoopte dat het niet zou gebeuren. Daardoor kreeg ik misschien ook het gevoel dat ik niet goed kon loslaten. Alhoewel er in dit hele proces toch wel een hele hoop werd losgelaten. Ook op het mentale en emotionele vlak was het toen heel heftig en was het een echte rollercoaster en werd er veel losgelaten. Er waren dan tussendoor ook wel momenten van inzichten en aanvaarding van wie ik ben. Dat laatste ging ook gepaard met sterke gevoelens voor mijn vader en moeder, die mij ook meer aanvaardden zoals ik ben. Ook hier speelde de muziek een rol, en op het einde was er bijvoorbeeld een stukje muziek waarbij een vrouw zong, klassiekere muziek. Dat voelde heel erg troostend aan, alsof ik in de warme armen van mijn vrienden en vriendinnen gelegd werd die van mij hielden en voor mij zorgden.
In het begin van die hevige periode had je tegen mij gezegd dat het goed was om naar binnen te gaan en dat bleef ik dus ook doen alhoewel het zeer heftig was. Maar ik had toch het gevoel dat er iets goeds aan het gebeuren was en dat was achteraf ook duidelijk, doordat ik voelde hoe kalm en ontspannen ik was geworden.
Er was ook af en toe het gevoel van te sterven en opnieuw geboren te worden, alhoewel dat meer een gevoel was dan echt een visuele of zintuiglijke ervaring. Ook naderhand bleef daar iets van hangen: het gevoel van opnieuw aan mijn leven te kunnen (moeten) beginnen. Alles kon een nieuwe wending krijgen en het hangt allemaal van mijn keuzes af. Beslissingen nemen is niet echt mijn sterkste kant, dus op een gegeven moment was ik daar wel mee aan het worstelen: wat moet ik nu doen? Ook over eenvoudige dingen zoals in welk bed zal ik gaan liggen, moet ik nu eten, moet ik nu eten maken, zou ik gaan douchen? Maar na een tijdje werd het mij duidelijk dat er altijd wel iets gebeurt: op een gegeven moment lig ik in een bepaald bed, is er eten en tijd om te douchen. De dingen gebeuren zoals ze moeten gebeuren en het gaat nu makkelijker om er gewoon mee om te gaan.
Conclusie
Stijn gaf zich volledig over aan de ervaring en juist die overgave zorgt voor de mooiste resultaten. Het leven laten gebeuren zoals het zou moeten gebeuren kan ons zo veel brengen. Bij deze wil ik Stijn gigantisch bedanken voor het vertrouwen en voor de welwillendheid om zijn verhaal te delen.
