[Opgelost] Truffel microdoseren

Hoewel de hogere doseringen met truffels, waarvan je dus een volledige trip krijgt en dus beter werkt, zijn er een hoop mensen die kiezen om te microdoseren met truffels. De meest genoemde redenen en voordelen die worden genoemd door mensen die microdoseren zijn:

• Verhoogde serotonine receptor stimulatie, wat kan leiden tot een afname van somberheid en depressie.
• De mogelijkheid om negatieve gevoelens tijdelijk te onderdrukken, waardoor individuen in staat zijn om veranderingen in hun leven aan te brengen.
• Een verbeterde creativiteit en focus, wat kan helpen bij het ontdekken van dwarsverbanden en nieuwe inzichten.
• De ondersteuning van fysieke herstelprocessen door neurogenese, wat betekent dat het brein en zenuwcellen kunnen herstellen en nieuwe verbindingen kunnen aanmaken.
• Een gevoel van verbondenheid en openheid, wat kan bijdragen aan een betere sociale interactie.
• De mogelijkheid om angst te verminderen, vooral bij mensen met aandoeningen zoals PTSS, waardoor microdoseren een nuttige eerste stap kan zijn.

Microdoseren met truffels is een subtiele maar effectieve manier om de voordelen van psilocybine te benutten zonder de intensiteit van een volledige psychedelische ervaring. Binnen zowel de praktijk van Triptherapie als op het forum van ervaringsdeskundigen worden meerdere duidelijke redenen genoemd waarom mensen voor microdoseren kiezen.

De belangrijkste motivatie is het stimuleren van de serotonine-receptoren, wat kan bijdragen aan het verminderen van depressieve gevoelens, stress en angsten. Deze serotonerge activatie lijkt sterk op het effect van traditionele antidepressiva, maar dan vaak zonder de bijwerkingen. Bovendien ondersteunt microdoseren de aanmaak van nieuwe neurale verbindingen (neurogenese), wat kan helpen bij het herstellen van hersenfuncties die verstoord zijn door stress, trauma of burn-out.

Een ander veelgenoemd voordeel is het vergroten van creativiteit en focus. Gebruikers ervaren vaak dat hun brein anders verbindingen legt, wat leidt tot nieuwe inzichten, probleemoplossend vermogen en zelfs verhoogde productiviteit. Voor mensen in creatieve beroepen of bij persoonlijke groei is dat bijzonder waardevol.

Ook wordt microdoseren met truffels vaak gekozen als opstap naar een intensere ervaring zoals een truffel ceremonie. Het helpt dan om vertrouwd te raken met de stof en om eventuele angsten of vooroordelen weg te nemen.

Volgens Triptherapie is het vinden van de juiste dosering cruciaal. Tijdens een microdosing kickstarter begeleidt men je in het vinden van de zogenaamde "sweet spot": een dosis waarbij je geen visuele effecten hebt, maar wel de positieve mentale verschuivingen merkt.

Uit het forum blijkt dat gebruikers microdoseren inzetten voor:

1. een beter humeur en meer veerkracht,

2. verminderde sociale angst,

3. een groter gevoel van verbondenheid met anderen,

4. ondersteuning bij PTSS, ADHD of stemmingswisselingen,

5. en als manier om oude gewoontes of negatieve patronen los te laten.

Let wel: microdoseren is geen wondermiddel. Het werkt het beste in combinatie met gezonde leefstijlkeuzes, voldoende rust en reflectie. Ook blijkt uit ervaringen dat de dosering boven een bepaalde drempel moet uitkomen om echt werkzaam te zijn, want te lage doses werken vaak niet beter dan een placebo.

Wil je weten of microdoseren geschikt is voor jou? Dan kun je vrijblijvend de intake voor microdoseren of een psilocybine sessie invullen. Daarop krijg je persoonlijk afgestemd advies.

Microdoseren houdt in dat men psychedelica inneemt in zeer lage doses (meestal 5-10% van een normale dosis) die geen hallucinogene trip veroorzaken. Veelgebruikte microdoseermiddelen zijn LSD en psilocybine (zoals in “magic” paddo’s of truffels). Ondanks het uitblijven van een merkbare trip, rapporteren gebruikers subtiele positieve effecten. Vaak genoemde voordelen zijn onder andere een verbeterde stemming, meer energie, toegenomen creativiteit en betere focus. Sommige mensen gebruiken microdosering ook als een vorm van zelfmedicatie om psychische klachten of pijn te verlichten. Bijvoorbeeld wordt melding gemaakt van vermindering van sombere gevoelens en meer geestelijke balans bij microdoseren. Verder zijn er anekdotische berichten dat microdoseren kan bijdragen aan creativiteit en probleemoplossend vermogen – gebruikers voelen zich vrijer in hun denken en komen sneller tot nieuwe ideeën. Omdat de dosis zo klein is dat een “bad trip” uitblijft, hopen microdosers de gunstige mentale effecten van psychedelica te benutten zonder de nadelen van een intense hallucinogene ervaring. Sommigen speculeren zelfs over therapeutische toepassingen: zo wordt microdoseren incidenteel door individuen ingezet bij depressie, angststoornissen of clusterhoofdpijn in de hoop symptomen te verlichten.

Hoewel deze voordelen veel worden genoemd, benadrukken deskundigen dat microdoseren géén bewezen therapievorm is. Het positieve beeld is grotendeels gebaseerd op persoonlijke ervaringen en media-aandacht. Mensen kiezen er desalniettemin voor te microdoseren met truffels vanwege deze vermeende verbeteringen in welzijn, creatief denken en productiviteit, gecombineerd met het feit dat truffels legaal verkrijgbaar zijn in Nederland.

Wetenschappelijke en Klinische Onderbouwing

Ondanks de populariteit van microdoseren is het wetenschappelijke bewijs voor de effectiviteit beperkt en gemengd. Enkele kleinschalige studies en enquêtes tonen positieve resultaten. Zo zag een open-label experiment in Nederland dat deelnemers na een microdosis truffels (gemiddeld 0,37 g gedroogd) beter presteerden op creativiteitstests – zowel hun divergent als convergent denken verbeterde significant. Dit ondersteunt de bewering dat microdoseren het creatieve probleemoplossend vermogen kan verhogen. Ook online vragenlijsten en observatiestudies melden dat microdosers na een aantal weken verbeteringen in stemming, mentale gezondheid en mindfulness ervaren. Bijvoorbeeld vond een onderzoek van de University of British Columbia in 2022 dat mensen die psilocybine microdoseerden na één maand minder angst en depressie rapporteerden dan een niet-microdoserende controlegroep.

Toch waarschuwen onderzoekers dat deze positieve bevindingen kritisch bekeken moeten worden. Ten eerste zijn veel studies observationeel of niet-placebo-gecontroleerd, waardoor verwachtingseffecten kunnen meespelen. Inderdaad bleek in een grootschalig placebo-gecontroleerd onderzoek (191 deelnemers, zelf-blind methode) dat zowel de microdoseergroep als de placebogroep vergelijkbare verbeteringen in stemming en mindfulness lieten zien. Dit duidt erop dat placebo-effecten een grote rol kunnen spelen bij microdoseren. Bovendien vonden sommige double-blind laboratoriumstudies géén bewijs voor de geclaimde voordelen. Een recent gerandomiseerd onderzoek naar microdoseren met LSD bij volwassenen met ADHD, bijvoorbeeld, liet zien dat een lage LSD-dosis (2× per week 20 µg) veilig was maar niet effectiever dan placebo in het verbeteren van ADHD-symptomen. Evenzo rapporteerde een dubbelblinde studie met psilocybine-microdoseringen geen significante verbetering in welzijn, creativiteit of cognitief functioneren ten opzichte van placebo. In sommige gevallen traden er zelfs onverwachte lichte cognitieve verslechteringen op bij de microdoseergroep.

Belangrijk is dat lopend onderzoek de komende jaren meer duidelijkheid moet scheppen. Wereldwijd worden enkele klinische studies opgezet om microdosering te testen bij bijvoorbeeld depressie en als hulpmiddel bij therapie. De voorlopige conclusie uit de huidige literatuur is dat er aanwijzingen zijn voor subtiele positieve effecten (met name op creativiteit en humeur), maar dat sterke klinische bewijsvoering ontbreekt en resultaten wisselend zijn. Wetenschappers benadrukken dat er meer grootschalige, gecontroleerde studies nodig zijn om te bepalen in hoeverre de voordelen van microdoseren boven placebo uitstijgen. Tot die tijd blijft het onzeker “of microdoseren echt werkt”.

Risico’s en Bijwerkingen van Microdoseren

Ook al worden erg kleine hoeveelheden gebruikt, microdoseren brengt bepaalde risico’s met zich mee. Allereerst kunnen er bijwerkingen optreden, al zijn deze doorgaans mild. Veelgenoemde fysieke bijwerkingen zijn hoofdpijn en misselijkheid– bijvoorbeeld doordat truffels de onverteerbare vezel chitine bevatten, wat maag/darm-klachten kan geven. Sommige gebruikers voelen zich op microdoseerdagen licht gejaagd of rusteloos; met name LSD-microdosering kan incidenteel angst of spanning opwekken bij gevoelige personen. Verder kan microdoseren van invloed zijn op het functioneren in dagelijkse activiteiten: zo is er kans op iets vertraagde reactietijden, wat bijvoorbeeld autorijden of het bedienen van machines ontrouwbaar kan maken. Om die reden wordt afgeraden op microdoseerdagen aan het verkeer deel te nemen totdat men zeker weet hoe subtiel de effecten zijn.

Ondanks de lage doseringen blijven vergelijkbare risico’s als bij hogere doses aanwezig, zij het in mindere mate. Een belangrijk gevaar is het per ongeluk overschrijden van de beoogde microdosering. Omdat het moeilijk kan zijn de werkzame stof exact af te meten (potentie van paddo’s/truffels varieert, LSD-vloeistof kan onvoorspelbaar zijn), bestaat de kans dat men teveel neemt en onverwacht gaat trippen. Dit kan uiteraard tot zeer ongewenste situaties leiden, vooral als iemand erop rekent nuchter te blijven. Daarom adviseren experts altijd voorzichtig te doseren en te starten met de kleinst mogelijke hoeveelheid.

Een ander risico is het verergeren van onderliggende psychische problemen. Mensen met bepaalde aandoeningen wordt ten stelligste afgeraden te microdoseren zonder medische begeleiding. Bij personen met bijvoorbeeld een bipolaire stoornis, (familiaire) psychosegevoeligheid of schizofrenie kan zelfs een microdosis de symptomen verslechteren of een episode uitlokken. Ook bij ernstige angststoornissen, depressie of ADHD wordt zelfexperimenteren met microdoseringen ontraden. Ten eerste omdat microdoseren geen bewezen behandeling is (men zou effectieve medicatie kunnen verwaarlozen), en ten tweede omdat onvoorspelbare effecten deze kwetsbare groepen extra kunnen ontregelen. Om die reden benadrukt het Trimbos-instituut dat microdoseren geen vervanging voor therapie of medicatie mag zijn. Mensen die reguliere medicijnen gebruiken (zoals antidepressiva of antipsychotica) moeten niet zomaar stoppen om te kunnen microdoseren, aangezien abrupt medicatie staken gevaarlijke bijwerkingen kan geven.

Daarnaast geldt dat de lange termijn risico’s van frequent microdoseren nog onbekend zijn. Psychedelica kunnen fysiologische tolerantie veroorzaken: bij herhaalde doses kort na elkaar neemt het effect af doordat receptoren minder gevoelig worden. Dit betekent dat iemand geneigd kan zijn de dosis te verhogen of schema’s aan te passen, wat mogelijk tot onvoorziene gevolgen leidt. Daarom wordt aanbevolen regelmatig pauzes in te lassen (bv. na 6-8 weken een paar weken stoppen) om tolerantie te laten resetten. Microdoseren is niet fysiek verslavend – psilocybine veroorzaakt geen aantoonbare lichamelijke afhankelijkheid – maar een psychische gewoontevorming is niet uitgesloten. Iemand kan gaan geloven de microdoses nodig te hebben om goed te functioneren, wat potentieel tot overmatig gebruik kan leiden. In het geval van ketamine bestaat er wel een duidelijke verslavingskans (zie verder), en chronisch hoog-frequent gebruik van ketamine kan ernstige blaasschade (“ketamine bladder”) veroorzaken – al is niet bekend of microdoseringen dat risico ook dragen.

Concluderend: hoewel microdoseren door velen als relatief veilig wordt beschouwd, zijn er zeker risico’s. Deskundigen raden aan het verantwoord aan te pakken: houd de doses minimaal, doseer niet te vaak, combineer niet met andere middelen, en wees extra voorzichtig of vermijd het als je gezondheidsproblemen hebt. Bij twijfel is het verstandig medisch advies in te winnen in plaats van zelf te experimenteren.

Truffels vs. Paddo’s bij Microdosering

Magic truffels (linksonder in beeld) naast verschillende soorten gedroogde paddo’s op de toonbank van een Amsterdamse smartshop (2007). Truffels worden verkocht met indicaties van sterkte, maar bevatten dezelfde werkzame stoffen als paddo’s.

Wat is het verschil tussen truffels en paddo’s? In feite zijn truffels en paddo’s twee verschijningsvormen van vergelijkbare schimmels. Paddo’s (magic mushrooms) zijn de bovengrondse paddenstoelen van bepaalde Psilocybe-soorten, terwijl “triptruffels” de sclerotia (ondergrondse zwamknolletjes) van diezelfde of verwante schimmelsoorten zijn. Beide bevatten als belangrijkste psychoactieve stoffen psilocybine en psilocine, die verantwoordelijk zijn voor het psychedelische effect. Met andere woorden: chemisch gezien is er geen fundamenteel verschil – een truffel van Psilocybe Mexicana bevat dezelfde actieve inhoud als een paddo van Psilocybe Cubensis. Daarom mag men aannemen dat microdoseren met een equivalente dosis psilocybine dezelfde effecten geeft, of dit nu uit truffels of paddo’s komt.

Er zijn echter een paar praktische verschillen van belang bij microdosering. Ten eerste is de potentie per gewichtseenheid variabel. Paddo’s (de paddenstoelen) kunnen sterk in sterkte verschillen per soort en kweekconditie. Truffels uit de smartshop zijn vaak consistenter gekweekt, maar ook tussen truffelsoorten kan het psilocybinegehalte variëren. Over het algemeen geldt dat truffels een lager psilocybinegehalte per gram (ze zijn vers en bevatten veel vocht) hebben dan gedroogde paddo’s. Richtlijn van producenten is dat ongeveer 1 gram gedroogde paddo’s overeenkomt met 10 gram verse truffels. Een microdosis van 0,1 g gedroogde paddo staat dus ruwweg gelijk aan 1 g verse truffel. Dit betekent dat microdoseren met verse truffels qua volume wat meer materiaal inhoudt, maar de uiteindelijk ingenomen hoeveelheid psilocybine vergelijkbaar is.

Een tweede verschil is de doseringsnauwkeurigheid. Omdat paddo’s wereldwijd illegaal zijn, gebeurt microdoseren daarmee vaak met zelfgekweekte of verkregen gedroogde paddo’s, die in poeder gemengd en in capsules gedaan worden om de minieme hoeveelheid nauwkeurig te kunnen afmeten. De potentie kan echter per paddenstoel verschillen, waardoor iedere capsule iets anders kan uitpakken als men het niet goed homogeniseert. Truffels daarentegen worden legaal verkocht in Nederlandse smartshops, soms zelfs in handige microdoseer-porties. Producenten claimen dat hun gekweekte truffels zeer constante concentraties psilocybine hebben (ca. 1–2 mg per gram verse truffel). Hierdoor is microdoseren met truffels doorgaans eenvoudiger en consistenter: men kan bijvoorbeeld kant-en-klare porties van 1 gram truffel aanschaffen, wat als veilige microdosis wordt gezien waarbij psychedelische effecten uitblijven. Gebruiksgemak en legale verkrijgbaarheid maken truffels een aantrekkelijkere keuze voor microdosers in Nederland dan paddo’s.

Tot slot zijn er sensorische verschillen: paddo’s worden meestal gedroogd geconsumeerd (of in thee), truffels worden vaak vers gekauwd of eveneens tot thee verwerkt. Truffels hebben een nootachtige, aardse smaak en stevige textuur; paddo’s smaken eerder “champignon-achtig”. Voor microdoseren (waar de hoeveelheid klein is) is dit verschil echter gering. Belangrijker is dat bij de juiste lage dosering zowel paddo’s als truffels geen merkbare hallucinaties geven – het microdoseerdoel is in beide gevallen subtiele cognitieve effecten zonder trip. Kortom, buiten de juridische status (zie onder) en doseerpraktijk zijn truffels en paddo’s in de context van microdoseren grotendeels inwisselbaar.

Wettelijke Status van Truffels en Microdosering

De juridische status van psilocybine-producten verschilt sterk per land, en dit beïnvloedt welke middelen mensen kiezen om te microdoseren. In Nederland is de wet opmerkelijk dubbelzinnig: zogenaamde paddo’s (hallucinogene paddenstoelen) zijn sinds 2008 expliciet verboden, ook in verse vorm. Paddo’s vallen onder lijst II van de Opiumwet (softdrugs), wat inhoudt dat bezit en handel illegaal zijn. Dit verbod geldt voor alle psilocybine-bevattende paddenstoelen die bovengronds groeien. Echter, de wet heeft de ondergrondse sclerotia niet genoemd. Daardoor vielen “magic truffels” buiten het verbod en bleven ze legaal te koop. Tot op heden zijn psilocybine-truffels vrij verkrijgbaar in Nederlandse smartshops als legaal alternatief voor paddo’s. Dit unieke juridische gat maakt Nederland een van de weinige landen waar men legaal kan microdoseren met natuurlijke psilocybine (via truffels). Het microdoseren zelf is op zich niet strafbaar; het draait om de stof. Een volwassene mag legaal truffels kopen en gebruiken, dus ook in microdoseringen.

Voor andere populaire microdoseermiddelen ligt het anders. LSD is in Nederland en vrijwel overal ter wereld illegaal (Opiumwet lijst I, een harddrug). Bezit van zelfs kleine hoeveelheden LSD is strafbaar, ongeacht het gebruiksdoel. Iemand die dus LSD wil microdoseren begeeft zich juridisch in grijs gebied of de illegaliteit – de stof moet via het zwarte circuit verkregen worden, met alle risico’s van dien. Ketamine valt onder de Geneesmiddelenwet: het is een geregistreerd anestheticum/pijnstiller dat artsen en dierenartsen mogen voorschrijven, maar bezit of verkoop zonder vergunning is illegaal. In de praktijk betekent dit dat recreatief (micro)doseren met ketamine buiten medisch toezicht eveneens tegen de wet is. Andere psychedelica die soms microgedoseerd worden (zoals 1P-LSD, DMT in ayahuasca, etc.) zijn doorgaans ook verboden of alleen via rituele uitzonderingen toegestaan.

Internationaal is het wettelijke landschap in beweging, maar psilocybine blijft overwegend verboden. In bijna alle landen staan “magic mushrooms” op de lijst van gecontroleerde substanties vergelijkbaar met LSD. Toch zijn er recente uitzonderingen: in sommige regio’s wordt psychedelica gedoogd of zelfs gelegaliseerd voor therapie. Zo heeft de staat Oregon (VS) psilocybine per 2023 gelegaliseerd in een therapeutische setting onder toezicht, en Colorado is bezig met een vergelijkbare regeling. Ook enkele steden (zoals Oakland en Denver in de VS) hebben het bezit van natuurlijke psychedelica op laagste prioriteit gezet (gedecriminaliseerd). In Australië is psilocybine in 2023 onder strikte voorwaarden als medicijn tegen depressie goedgekeurd. Ketamine is in diverse landen (waaronder de VS en EU-landen) een toegestaan geneesmiddel voor ziekenhuisgebruik en – in de vorm van esketamine neusspray – een geregistreerd behandelmethode bij depressie. Buiten die medische context is ketamine doorgaans een illegale drug. Microdoseren als handeling op zich wordt meestal niet apart genoemd in wetgeving; het valt of staat met de legaliteit van het middel in kwestie. Samengevat: wie internationaal wil microdoseren met psilocybine of LSD overtreedt in de meeste landen de wet, behalve in speciale situaties of jurisdicties waar versoepeling plaatsvindt. Nederland onderscheidt zich door de legale verkrijgbaarheid van truffels, wat microdoseren daar toegankelijker en juridisch veiliger maakt dan elders.

Praktijk: Dosering, Frequentie en Gebruiksmethoden

Hoe pakken mensen microdoseren in de praktijk aan? Er is geen universeel protocol, maar er bestaan wel richtlijnen uit de gebruikersgemeenschap en literatuur. Een microdosis wordt meestal gedefinieerd als circa 1/5 tot 1/20 van een recreatieve dosis – net genoeg voor subtiele effecten, maar niet genoeg om echt te trippen. In het geval van psilocybine komt dit neer op ongeveer 0,1 – 0,5 gram gedroogde paddestoel, wat overeenkomt met grofweg 0,5 – 3 gram verse truffels per keer. In de praktijk wordt vaak begonnen rond de 0,1-0,2 g droog (±1 g vers) als startpunt. Voor LSD is een typische microdosis ongeveer 5 tot 15 microgram (ter vergelijking: een volledige tripdosis LSD is ~100 µg of hoger). Ketamine heeft geen gevestigde microdoseringsdosis; indien gebruikt, gaat het om hooguit ~5–10 mg oraal of nasaal, ruim onder de drempel voor merkbare roes.

Frequentie van doseren is een belangrijk aandachtspunt vanwege tolerantie-opbouw. Doorgaans microdoseert men twee à drie keer per week en niet elke dag. Een bekend schema is het zogenaamde Fadiman-protocol, genoemd naar onderzoeker James Fadiman. Hierbij neem je een microdosis op dag 1, gevolgd door 2 dagen zonder (dag 2 en 3 geen dosis), en herhaal je dit cyclusgewijs. Bijvoorbeeld: maandag microdosis, dinsdag en woensdag niets, donderdag weer microdosis, etc. Dit schema (1 op, 2 af) geeft het lichaam de tijd om eventuele tolerantie te verminderen en voorkomt dat men voortdurend onder invloed is. Andere gebruikers hanteren een vast tweemaal per week ritme (bijv. maandag en vrijdag). Belangrijk is dat men luistert naar het eigen lichaam en indien nodig langere pauzes neemt (zoals eerder genoemd, elke paar maanden een resetperiode). Over langere termijn wordt vaak aangeraden na ~6-8 weken microdoseren, een pauze van minimaal twee weken te nemen om de receptoren weer volledig te normaliseren.

Gebruiksmethoden verschillen per substantie:

1. Psilocybine-truffels worden meestal vers gekauwd of als thee gedronken. Bij microdoseringen van ~1 gram is de smaak en textuur wel te verdragen. Sommige gebruikers drogen truffels en malen ze tot poeder om ze in gelijke capsules te verpakken voor consistente dosering, maar let op: in Nederland is truffels drogen technisch gezien een vorm van bewerken die wettelijk niet mag. Gelukkig zijn verse truffels behoorlijk stabiel; ze kunnen enkele weken in de koelkast worden bewaard, of langere tijd vacuüm. Er bestaan zelfs kant-en-klare microdoseer-truffelpakketjes (bijv. 6 x 1 gram dosis) die legaal te koop zijn bij smartshops of online. Dit maakt het eenvoudig: men neemt ’s ochtends nuchter één portie, kauwt goed (om de werkzame stoffen vrij te maken) en gaat verder met de dag..

2. Paddo’s (waar illegaal gebruikt) worden meestal gedroogd en in capsules gedaan. Gebruikers drogen hun kweek, vermalen alles tot één batch poeder (om de potentie te homogeniseren) en verdelen deze in microcapsules van ~0,1 gram. Zo’n capsule wordt dan doorgeslikt op de geplande dag. Ook thee zetten van een heel kleine hoeveelheid paddo kan, maar bij microdoses is de hoeveelheid zo klein dat dit minder gebruikelijk is.

3. LSD microdosering gebeurt vrijwel altijd met door de gebruiker opgebroken of verdunde doses. Aangezien LSD vaak op papier (blotter) komt, knippen microdosers bijvoorbeeld een kwart of achtste van een blotter (afhankelijk van sterkte) voor een microdosis. Een betrouwbaardere methode is een bekende hoeveelheid LSD te laten oplossen in een vloeistof (zoals gedestilleerd water of alcohol) en daaruit nauwkeurig druppels af te meten. Zo kan men bv. 10 µg per druppel doseren. LSD wordt bij voorkeur ’s ochtends ingenomen omdat het ~8-12 uur subtiel kan doorwerken en anders de slaap kan verstoren. Ook zijn er tegenwoordig blotters met microdoseringen beschikbaar.

4. Ketamine microdosering is minder gebruikelijk, maar wanneer toegepast gebeurt het doorgaans oraal (bijv. in een capsule) of via hele lichte neuspoedersnufjes. Er is geen standaard, maar sommige experimenterende gebruikers nemen enkele milligrammen ’s ochtends of om de dag. Vanwege het risico op tolerantie en gewenning bij frequent ketaminegebruik, is dit echter zeldzamer.

Ongeacht de methode geldt: microdoseren moet sub-perceptueel blijven. Als iemand duidelijke psychoactieve sensaties voelt (sterke visuals, desoriëntatie), is de dosis te hoog en niet meer een microdosis. Nieuwe microdosers wordt aangeraden laag te beginnen en pas op te hogen als er echt geen effect merkbaar is. Veel mensen houden een dagboek bij om de subtiele veranderingen in gemoed, concentratie, creativiteit etc. te monitoren. Omdat de effecten klein zijn, is het soms pas over meerdere weken duidelijk of microdoseren voor hen iets positiefs doet of niet.

Vergelijking met Andere Microdoseringstoffen (LSD, Ketamine)

Microdoseren is populair geworden met name voor klassieke psychedelica als psilocybine en LSD. Steeds vaker duikt ook ketamine op in dit kader. Hieronder een vergelijking van psilocybine-truffels versus LSD en ketamine in hun microdoseringsgebruik:

Conclusie: Psilocybine-truffels en LSD vertonen veel overeenkomsten in microdoseringservaring – beide beogen stemmingsverbetering, creativiteit en focus te stimuleren via dezelfde receptoren. LSD is krachtiger per volume en houdt langer aan, terwijl truffels legaal en natuurlijk zijn maar iets variabeler in samenstelling. Ketamine onderscheidt zich qua werking en risicoprofiel sterk: het wordt weliswaar door enkelen in microdosering toegepast voor stemmingsdoeleinden, maar de wetenschap staat daar nog in de kinderschoenen. Bovendien brengt ketamine microdoseren het risico van een illegale, mogelijk verslavende gewoonte met zich mee, waar LSD/psilocybine dat fysieke verslavingsrisico niet kennen. Uiteindelijk kiezen de meeste microdosers voor psilocybine of LSD vanwege de overvloed aan positieve anekdotes en het (voorzichtig) groeiende wetenschappelijke onderzoek rondom deze stoffen – terwijl ketamine microdosering voorlopig een zeldzaamheid blijft die vooral in klinisch onderzoek naar voren komt als potentieel (bijvoorbeeld in de vorm van laaggedoseerde ketamine-behandelingen tegen depressie).

Belangrijk: Microdoseren, of het nu met truffels, LSD of iets anders is, dient met respect en voorzichtigheid benaderd te worden. De motivatie voor velen – verbetering van welzijn en functioneren – moet worden afgewogen tegen de onduidelijkheid over langetermijneffecten en legaliteit. Vooralsnog is de boodschap vanuit wetenschappelijke hoek dat er mogelijk positieve effecten zijn, maar dat definitieve bewijzen ontbreken en dat men alert moet blijven op risico’s. Gebruik makend van betrouwbare bronnen, gezond verstand en bij voorkeur overleg met een professional, kan iemand die toch besluit te microdoseren dit zo veilig en verantwoord mogelijk doen.

Bronnen: De informatie in dit overzicht is gebaseerd op recente wetenschappelijke publicaties.