Op 19 september werd Alice in Wonderland werkelijkheid.
And you've just had some kind of mushroom
And your mind is moving low
Go ask Alice
I think she'll know
When logic and proportion
Have fallen sloppy dead
And the White Knight is talking backwards
And the Red Queen's off with her head
Remember what the dormouse said
Feed your head
Feed your head
Voor mij is “spirituele verdieping” een reis van de onttoverde wereld terug naar wat achter de hoge muren van rationaliteit verborgen ligt. Een lange en moeilijke reis waarbij psychedelica behulpzaam kunnen zijn.
Ik was al een tijd benieuwd naar “entheogens” door een vriend die ervaring met Salvia heeft. Ik heb er ook zelf wat van in huis gehaald maar wilde zonder trip-sitter niet verder gaan dan een minimale dosis.
En toen las ik over opvallende therapeutische resultaten die met psilocybine worden bereikt. Het klonk bijna te mooi om waar te zijn als het ook kon helpen om met de sociale angst om te gaan die al mijn hele leven af en toe de kop opsteekt.
Maar het werd steeds weer bevestigd. Ik zocht naar een trip-sitter, vond Triptherapie en op 19 september waagde ik op aanwijzingen (en een oogje in het zeil) van Marcel de sprong in het onvoorstelbare.
Want onvoorstelbaar was het!
Het was niet alleen maar “meer vreemd” dan wat ik me kon voorstellen, het was een letterlijk onbeschrijfelijk bizarre ervaring.
Ik kan niet aangeven wat eerst en wat later gebeurde omdat de tijd zich zijdelings ontvouwde en zich terugtrok aan mijn rechterkant, als een muur vol foto’s.
Er waren verschillende stadia: een netwerk van rode stippen verbonden door groene lijnen over mijn gezichtsveld; rustig ademende patronen van Technicolor kleuren die ontstonden uit de muziek die Marcel afspeelde; psychedelische gekleurde contouren die zo stereotiep op “Yellow Submarine” leken dat ik ervan in de lach schoot; een eindeloze ruimte vol pilaren bedekt met iconen van Ganesha (de blauwe Indiase olifant-god), Azteekse adelaars, een portret van een man, een heleboel monden met zichtbare tanden; en die verticale muur van tijd.
Sommige van die monden zagen er kwaadaardig uit, maar ik voelde geen angst. Ik merkte dat ik ze van kwaadaardig in vriendelijk kon laten veranderen door mijn standpunt te veranderen - zoals een simpel getekend mondje van een smiley van blij naar boos verandert als je het omdraait, al was dit eerder “binnenste buiten”.
Toen dat intense stadium voorbij was kwamen de emoties terug. Het was prachtig weer en het waaide een beetje, zodat ik de berkenboom in de tuin van de buren zag bewegen. Ik heb er van alles in gezien, en het was me allemaal oneindig dierbaar. Er was een gevoel alsof mijn geest een grote schoonmaak had gehad, alles voelde nieuw en fris aan.
In de dagen na de trip merkte ik dat er inderdaad iets was veranderd. De ballast was weg. Ik herinner me de sociale angst en die eindeloos herkauwde scenario’s, maar ze lijken niet meer dan dat, een herinnering. Geweldig.
Ik hoef niet te begrijpen hoe het kan dat zo’n bizarre ervaring dit resultaat heeft, maar ik koester de verwondering erover.
Als ik terugkijk naar wat ik wilde bereiken - spirituele groei en loskomen van angstpatronen, dan heb ik in ieder geval dat tweede bereikt. De trip was verder bijna volkomen abstract. Maar er begint ook iets te dagen dat die doelen misschien allebei neerkomen op het terugvinden van verbondenheid.
Toch zou ik misschien nog een keer iets dieper willen gaan, voorbij die abstractie. Maar ik laat dit eerst eens goed bezinken.
Ik was erg blij met de rust die Marcel uitstraalde. Misschien dat ik daarom geen seconde angst heb gevoeld ondanks dat de ervaring zo bizar was, en dat ik zonder aarzeling die griezelige beelden van monden durfde te benaderen.
Ik realiseer me nu ook dat jullie playlist perfect bij de trip paste. Ik wilde in eerste instantie zelf graag muziek kiezen, het werkt inderdaad heel anders bij een trip. Maar ik was wel blij dat ik bij de coming-down naar Messiaen kon luisteren. Dat was adembenemend.
Dank voor jullie hulp, ik had me dit niet beter kunnen wensen.
Maike