Ik ben Thomas Stam en ik heb in 2013 een meisje proberen te redden wiens fiets werd gestolen. Dit moest ik bekopen met een hersentrauma, linkszijdige verlamming en een 10 jaar lange revalidatieproces. Ik kan mij dit incident niet meer herinneren omdat ik in een kunstmatige coma heb gelegen. Hierdoor is het geheugen van die bewuste dag wel aanwezig maar niet goed opgeslagen en kan ik er niet meer bij.
Mijn doel van de sessie is teruggaan naar het incident en onderzoeken wat er gebeurt is. Vooral hoe ik mij toen voelde. Dit om uiteindelijk nog beter in contact te komen met mijzelf, zodat ik in de toekomst vrijer en bewuster kan leven.
De therapie:
De sessie werd gehouden bij mij thuis.
Marcel belde aan en we hebben even een praatje gehouden.
Marcel vertelde over de sessie, dat ik nieuwsgierig moest blijven en niet bang moest zijn, er misschien gevoelens of gedachten van mijn hersentrauma naar boven kunnen komen die ik nog niet eerder gevoeld of gezien heb. Ik moest niet bang zijn en nieuwsgierig zijn, dit was een advies waar ik enorm veel aan zou hebben in mijn trip.
Ik heb het truffel drankje ingenomen in ongeveer 5 miniuten tijd, het was een medium dose en ik heb het in één keer ingenomen zodat de effecten het meest intens zouden zijn, maar niet zolang zouden blijven doorwerken als ik het in meerdere keren zou innemen. Binnen een kwartier voelde ik de eerste effecten. Alles bewoog en hierna werd ik fysiek moe, aslof ik moest liggen.
Ik ben op mijn bed gaan liggen met een masker op. De effecten zonder het masker waren te heftig en intens om te ervaren. Niks maakte meer uit.
Ik ben op reis gegaan door mijn eigen brein. Ik volgde een meisje in het donker. 'Hierheen hierachter of misschien hier wel' ze bleef vooruit rennen en Ik bleef haar instinctief volgen omdat ik zag dat ze bang was, ik wou haar redden. Het was helemaal donker, ze verschool zich de hele tijd achter de volgende muur die opdoemde. Alsof ze zich wou verstoppen voor iets of iemand maar ze bleef maar door rennen. Ik bewoog steeds sneller in bed, want zij ging steeds sneller. Ik rende achter haar aan.
Tot op een moment ik mij opeens heel angstig, verlaten en alleen voelde. Niks leek kleiner en alles leek groter.
En BOEM! Ik bleef maar bewegen in mijn bed onder de deken, 3 uur rennen puffen, kreunen zweten, huilen, lachen, voelen, slaan en verwerken. Alles moest gevoeld worden. Ik beleefde mijn trauma opnieuw en ik was er nu wel bij. Ik lag in allerlei hoeken op mijn bed en draaide alle kanten op. Ik probeerde te vechten en rennen voor wat ik waard was. In mijn linkerbeen begon het spasme hevig op te treden. Daarna moest ik voelen waar ik niet bij kon komen in een poging om elke vezel weer mijn eigen te maken. 10 minuten lang lag ik met mijn linkerbeen omhoog in de lucht het spasme eruit schudden, denken, kreunen en schreeuwen.
En opeens kon ik het laten stoppen. Puur door het besef te hebben dat alles wat een begin heeft ook een einde moet hebben. Alles ook wat je maar kunt bedenken. Het moest ooit een keer eindigen.
Toen was er ook opeens weer licht. Wat ik eerst niet meer kon zien, wat ik kwijt was. Alle goede energieën kan ik opeens weer voelen en ik zie alle mensen om wie ik geef. Ze geven mij allemaal positieve energie. Ik voel zelfs de energieën van overleden mensen zoals die van mijn opa's. Ik kan ook hun positieve energie voelen. Misschien omdat zij tijdens mijn ongeluk nog leefden.
Dit allemaal in het pikkendonker voor mij, met een bezweet masker op. Liters heb ik gezweet, inmiddels bijna naakt met alleen nog een broek aan. Marcel kwam af en toe een gerustellend geluid brengen: ' Je bent veilig in je eigen kamer, alles komt goed'. De sessie werd helemaal gevuld muziek wat uit een boxje kwam wat Marcel had meegenomen. Vaak heel mooi en ontspannend en soms helemaal niet.
Hierna werd ik weer rustig 'wakker'. En heb ik met Marcel mijn eerst ervaringen kunnen delen.
Ik heb dingen gevoeld die ik in na mijn ongeluk niet meer gevoeld heb: Een oermens boosheid die naar buiten wou. Schreeuwen en slaan in mijn kussens.
Ik mocht van mijn lichaam niet meer echt boos worden om mijzelf te beschermen. Een klap voor mijn hoofd en het is meteen afgelopen. Dit mocht niet meer gebeuren. Dit weet ik nu. Nu kan ik hier mee omgaan.
Het meisje wat ik hoorde, volgde en wou redden in mijn trip was het meisje wat ik probeerde te helpen op 1 juli 2013.
Ik heb een moment buiten tijd om kunnen kijken. Alles en elk moment gebeurt oneindig veel keren. Ik heb een kamer gezien met ontelbaar veel deuren waar in elke deur de zelfde situatie zich afspeelt. Het zelfde moment, de zelfde tijd en oneindig veel opties en mogelijke uitkomsten. Eén keuze kan alles veranderen. Dit heeft mij het inzicht gegeven dat juist daardoor ik mijn eigen lot kan bepalen, en ik mijn eigen lot grotendeels zelf in de hand heb. Ik kies bewust voor het goede. De optie van het licht en niet het donker.
Ik heb de donkerste kanten in mijzelf mogen verkennen om nu te weten dat er achter altijd licht is.
En dat allemaal door dat meisje te volgen wat zo lief fluisterde. Dat meisje uit 2013.
Bang ben ik nooit geweest. Maar eng was het zeker wel.
Spijt (wat er mij overkomen is) heb ik ook niet meer na deze sessie, omdat ik nu weet dat mijn intenties echt goed waren toen ik het meisje probeerde te helpen. Dat herinner ik mij weer. Ik wou haar helpen en redden en toen is het mij overkomen. Net als het mij in de trip opeens overkwam toen ik het meisje volgde en uiteindelijk wou redden.
Hieraan heb ik tot aan mijn trip getwijfeld omdat ik het niet meer kon herinneren.
Hier ben ik zo blij mee dat ik dit weer weet dat kan ik niet beschrijven.
Dus al met al ben ik erg enthousiast, blij en tevreden over wat deze ervaring mij heeft gebracht. Ik had niet verwacht dat dit zo heftig zou zijn. Het was echt keihard werken. Het is echt het meeste absurde wat ik ooit heb meegemaakt. Intens is een understatement. Dat dit mogelijk is, wauw! Maar door niet bang te zijn, te vertrouwen in mijzelf en nieuwssgierig te zijn is het mij gelukt. Ik kan nu nieuwe doelen stellen en met nieuwe verbindingen die gemaakt zijn aan de slag gaan.
Een paar dagen na mijn trip ontdek ik nog steeds nieuwe dingen en ben benieuwd wat de toekomst mij gaat brengen.
Mijn moeder vertelde mij toen ik mijn ervaring aan haar vertelde, en vertelde over die oermens, zei de 'oude Thomas' van voor het ongeluk zag zitten en hoorde praten. Dit vind ik erg bijzonder.
Master of my own mind!!!