Vier jaar na truffelceremonie

In augustus van 2021, ondertussen al weer vier jaar geleden, deed ik mee aan een truffelceremonie onder begeleiding van Marcel. Destijds deed ik dat vooral met de intentie mijn spirituele zoektocht te versterken of om een bepaalde verlichtingservaring te verkrijgen.
Ik denk dat ik deze ceremonie destijds vooral als een eindpunt (van een lange zoektocht) zag, maar ik had nooit verwacht dat het juist de start zou zijn van een diepe reis naar binnen.

In de tijd dat ik meedeed aan de truffelceremonie deed ik al een tijd lang de mantelzorg voor mijn moeder, die leed aan alzheimer. Ik heb altijd al een moeizame relatie met mijn moeder gehad en de mantelzorg maakte dit eigenlijk alleen maar erger. Deze negativiteit drong door in mijn leven als vader en als man en slokte me op een gegeven moment helemaal op.

In de truffelceremonie was er een moment waarop ik (of mijn ziel) door moeder aarde in een bootje, op een rustig kabbelend riviertje, gelegd werd. Ik voelde me op een bijzondere wijze geborgen en gedragen. Dit moment kan een paar seconden hebben geduurd, of misschien uren, maar het maakte zo’n indruk op mij, dat ik me jaren later dat moment nog herinner alsof het zojuist echt gebeurd is.
Na de ceremonie ging ik enigszins verlicht of opgelucht naar huis, genoot van het langzaam weer landen en ging weer door met mijn dagelijkse bestaan.

Een half jaar na de ceremonie brak mijn moeder echter haar heup, belandde in het ziekenhuis en werd overgeplaatst naar een verzorgingstehuis. Dit ging allemaal gepaard met erg veel stress en spanning, maar steeds was er op de achtergrond van mijn gedachten de zekerheid van een veilig dobberend bootje.
De jaren die volgden werden getekend door veel zorg rondom mijn moeder en het trachtten te verwerken van alles wat dat met mijzelf gedaan had. Tot ik uiteindelijk depressief en burned-out raakte, mijn moeder overleed en ik niet meer wist hoe ik zelf dit leven moest dragen.
Maar nog steeds was er altijd op de achtergrond de zekerheid dat mijn ziel gedragen werd door moeder aarde, in een bootje, op een rustig kabbelende beek. Als mijn partner dan aangaf dat ze zich heel erg zorgen maakte om mij en niet meer wist of het wel goed zou komen, kon ik overtuigd zeggen dat het goed ging komen. Het was alsof ik een herinnering had aan een moment dat zeker zou komen, een moment van bijzondere geborgenheid.

Het duurde nog een jaar, na het overlijden van mijn moeder, totdat ik alle spanning rondom mijn opvoeding, de mantelzorg, het overlijden en alles er omheen los kon laten. Terugkijkend op deze bizarre jaren weet ik nauwelijks nog wie die man was, die zichzelf voorbijliep, nooit z’n grenzen aangaf en eigenlijk niet wist wie hij was. Het is ook pas nu ik terugkijk dat ik besef dat de ervaring die ik had in de truffelceremonie niet was voor dat moment, maar voor de jaren die er op zouden volgen. Zonder de geborgenheid die ik daar ervoer had ik de afgelopen jaren niet door geleefd.
Nu, weet ik mij bewuster en wakkerder dan ooit tevoren en weet ik goed wie ik ben (en vooral ook wie ik niet ben) en voel ik mijn zelf ein-de-lijk tot rust komen bij diezelfde moeder-aarde die me jaren geleden voorschotelde dat het goed zou komen en dat ze me voor altijd zou dragen.

Nataniël
Juli 2025