Het was op aanraden van mijn ex dat ik mij ging verdiepen in MDMA-therapie. Hij dacht te merken dat de wortels van de problemen die ik ervaar in mijn jeugd liggen en gebeurtenissen die zich hebben toegediend ertoe hebben geleid dat ik op een “abnormale” manier reageer in bepaalde situaties. Ik zal een beknopte versie van mijn levensverhaal uitwerken zodat er een basis wordt geschetst van waar ik vandaan kom. Daarnaast ben ik van mening dat het schrijven van dit een onderdeel is van mijn therapie en mijn helingsproces.
Op mijn twaalfde ben ik naar een kinderpsycholoog gestuurd omdat mijn ouders mij niet konden begrijpen. Ik had last van woedaanvallen, zoals ze zeiden. De therapeut had mijn ouders geadviseerd om “haar dan maar even te laten”, wat resulteerde in het negeren van een emotioneel kind. Ik herinner me dat voordat therapie in mijn leven kwam ik ook gevoelens heb gehad van eenzaamheid en disconnectie – bijvoorbeeld op het speelplein en zelfs herinneringen die teruggaan naar de peuterspeelzaal – maar vanaf het moment dat mijn ouders mij geen aandacht meer gaven, begon het in mijn hoofd te spoken. Met mijn minimale kennis over psychiatrische klachten, dacht ik dat ik liep te kampen met depressieve gedachten. Maar deze hypothese klopte niet, want mijn emoties gingen alle kanten op. Op de middelbare school begon ik mezelf te beschadigen. Er zat zo veel woede in mij en zo veel zelfhaat. Het snijden gaf me kort het gevoel de controle te hebben en te voelen dat dit mijn lichaam is. Mijn vader heeft een grote invloed gehad om het beeld dat ik van mezelf heb. Hij was erg kritisch en oordelend en als het hem niet zinde, kon hij zowel fysiek als verbaal gewelddadig zijn. Ook hij schommelde enorm in emoties.
Op mijn achttiende heb ik een cognitieve gedragstherapie gevolgd. Een jaar later nog een kort en mislukte therapie gedaan met een vreselijke therapeut en in 2021 een intensieve schematherapie (zowel groep als individueel) nadat ik de diagnose Borderline Persoonlijkheidsstoornis kreeg. Borderline persoonlijkheidsstoornis is een stressgerelateerde stoornis die vaak geassocieerd wordt met een geschiedenis van ongunstige en traumatische ervaringen die teruggaan tot de kindertijd. Gezien de overlappingen tussen PTSS en borderline persoonlijkheidsstoornis, zijn er vorig jaar onderzoeken gestart naar een potentieel helend effect van MDMA op borderline persoonlijkheidsstoornis nadat de onderzoeken van het effect van MDMA op PTSS zo veel belovend zijn. Het meest voorkomende resultaat op lange termijn was een groter bewustzijn en begrip van het zelf, iets waar ik mijn leven lang mee worstel. Uit het onderzoek kwam dat de toegenomen openheid bij een MDMA-sessie kunnen helpen om de schema’s (bijv. zwart-wit denken, vervreemding of zelfopoffering) die vaak voorkomen bij borderline persoonlijkheidsstoornis te verzachten. Tijdens de sessie met Janneke vielen deze schema’s volledig weg. Schaamte, oordeel en angst bestonden niet. Ik kon praten en mezelf zijn zonder geblokkeerd te raken of overvallen worden door emoties of angsten en voor het eerst voelde ik me echt vrij. Zes uur lang heb ik gepraat! Dit verlegen meisje had duidelijk wat te vertellen en Janneke zorgde voor een veilige ruimte en begeleiding. Ik voelde me warm, geliefd, empathisch, sociaal betrokken, verbonden, kalm en open. Ik kon praten over gebeurtenissen die mij diep beschadigd hebben en ik heb zelfs dingen met haar gedeeld die ik aan niemand anders verteld heb. Ik geloof oprecht dat MDMA tijdelijk de hechtingsstructuren en afweermechanismen die borderline persoonlijkheidsstoornis symptomen in stand houden reorganiseert. De filters die mij continu “beschermen” vielen weg en ik was in staat om een intense en diepe connectie met Janneke te voelen zoals ik dat nog nooit ooit in mijn leven heb ervaren. Ik kon niet bevatten wat een onbeschrijfelijk waardevol en krachtig gevoel dat was.
De uren vlogen voorbij en na zes uur maakte Janneke zich klaar om te gaan. Omdat ik me zo verbonden met haar voelde, was ik me aan haar gaan hechten en vond ik het moeilijk om haar te zien gaan. Ook tijdens te sessie toen ze even naar het toilet ging, voelde ik een eenzaamheid en een licht gevoel van verlatenheid, maar de MDMA haalde me al vrij snel uit deze gevoelens. Na de sessie kwam een angst voor het verlies van dat warme gevoel naar boven en deze angst heb ik ongeveer drie dagen bij me gehad. De “dinsdagdip” viel me zwaar en ik was hier niet genoeg op voorbereid. Nu twee weken later voel ik me licht, open, kalm en helder. Ik heb een beter zelfbeeld en voel me rustig in mijn dagelijkse bezigheden. Voor het eerst in jaren voel ik me al dagen stabiel; niet té blij, niet té somber, niet chaotisch maar tevreden. Triptherapie heeft een deur voor mij geopend naar psychedelica als helend middel en ik ben nieuwsgierig naar wat het me nog meer gaat brengen.